vrijdag 5 augustus 2011

Autochtone

Er hapert weer eens iets aan mijn auto, "Made in the Netherlands" staat er op het schutbord onder de motorkap. De ruitenwissers doen het niet meer en het regent al dagen. Eigen technisch onderzoek levert een kapotte zekering en een mogelijke bron van kortsluiting op. Maar ook na 'herstel' gebeurt er niks, de oorzaak moet dieper liggen, bij een computer die op een onmogelijke plaats verstopt zit.
Terwijl ik in een vreemde kronkel lig te prutsen trekken beelden voorbij van eerdere storingen aan voorgaande auto's. Franse en Italiaanse en de enige Brit, met de fraaie typenaam Balanza. In die auto tankte ik in mijn verstrooidheid diesel, waardoor ik in de achteruitkijkspiegel na een paar kilometers een grote rookpluim zag die gevolgd werd door langzaam uitrollen tot stilstand.
Frankrijk gunde me slechts drie weken vriendschap met de eerste Ami, de tweede begon onheilspellend te roken in de Borinage, heel toepasselijk tussen de walmende fabrieken. Verder liet dit land mij nog door een achtervering heenzakken en naar voortrazend wegdek kijken via een gat in de bodemplaat.
Italië trakteerde mij behalve fatale roest o.a. op een stomend gevecht tussen water en benzine uit een boxermotor en het uitvallen op de snelweg van alle verlichting behalve het grootlichtsignaal, een verblindende nachtmerrie. Deze werd later werkelijkheid toen ze op klaarlichte dag besprongen werd door een hengst die niet goed oplette. Behalve flink beschadigd bleek ze ook kreupel rechtsachter en moest ze afgemaakt worden. De slager keurde haar geen blik waardig.

Deze auto is rood, net als die van Arnie Cunningham in de film Christine en de relatie begint al dezelfde fatale trekken aan te nemen. Af en toe kijk ik naar de deuk in het achterspatbord en hoop ik dat ze die zelf zal repareren. Misschien kan ik haar zover krijgen dat ze ook zelf haar elektrische problemen gaat oplossen, dat zou wat zijn. Alleen met haar in de garage te zijn en zeggen "Okay, show me!", waarop ze begrijpend zou knikken met haar pop-up lampen en aan een succesvol zelfonderzoek plus herstel beginnen.
Maar de prijs zal hoog zijn: geen andere relaties of ze zal...
In de film wordt de moorddadige Christine tenslotte in elkaar geperst tot schroot, maar ik had na 'The End' alle vertrouwen in haar terugkeer naar het land der mobielen.
Ik lig nu op mijn knieën voor deze autochtone schone en vraag me af welke offers ik nog zal moeten brengen.

Geen opmerkingen:

Over Louis Radstaak

Mijn foto
Lochem, Gelderland, Netherlands
www.louisradstaak.nl