Baardheilige

Aan de binnenkant van de kerk zie ik het onder het kleurige glas-in-lood raam een modern icoon branden; een wit mannetje dat op een groen verlicht veld naar de pijl bij de uitgang rent.
De architect Pierre Cuypers kan dit ding gelukkig niet zien, want hij staat buiten als onderdeel van zijn oeuvre in zandsculptuur naar het tegenovergelegen wegrestaurant te kijken, waar je kunt wokken en grillen of pannenkoeken eten. Bovendien kan hij er niet uit vanwege een stevig hekwerk rondom dat een volgende vernieling van het kwetsbare bouwsel moet voorkomen.
Iets verder ligt het kerkhof met de opdrachtgeefster van Cuypers begraven in de buurt van een groep kloosterbroeders die een gezellige kring vormen. Bij de ingang staan witte engelen met bazuinen te wachten op de Jongste Dag.
In de door Cuypers gebouwde kerk staat de grootste heiligenbeeldenverzameling van Nederland, het kleine kerkdorp Kranenburg is trots op dit museum. De meeste heiligen zijn onbekend voor mijn Nederlands Hervormd gedoopte ziel, die verneemt dat er meer dan zevenhonderd zijn. Onder de blote voeten van een Mariabeeld kronkelt de slang met een Elstar appel in de bek. In een pietà is naast Christus de doornenkroon als een mandje gevuld met de spijkers van het kruis. En ergens onderin een vitrine staat een groepje nonnen bij een motor met zijspan die bestuurd wordt door een kale monnik met stofbril.
De andere bezoekers zijn oude echtparen, in zichzelf verzonken voortschuifelend. Ik voel me met mijn cameraflitsen een hinderlijk element, dit is hun tijd, hun verleden. Er klinkt zacht kerkgezang, vermengd met een regelmatige, harde piep van de bewakingsinstallatie. In de kleine tentoonstelling over de architect treft mij de hoeveelheid kerken die Cuypers overal in Nederland gebouwd heeft, een geweldenaar in baksteen.
Bij het orgel - hoger in de kerk - kijkt St. Caecilia op mij neer vanaf haar sokkel tegen de klankpijpen.
Ik beweeg me voorzichtig want heb het gevoel plotseling door een valluik omlaag te kunnen storten, recht in het vagevuur, onbeschermd door St. Wilgefortis, een heilige op mijn verjaardag. Zij bad om baardgroei en wilde daarmee ontsnappen aan de uithuwelijking met een heiden. Het gebed werd verhoord, een lange zwarte baard groeide, maar zij werd om deze list gekruisigd door haar woedende vader.
Ze wordt wel aangeroepen door mensen in de verdrukking, vooral geknechte vrouwen.
Er is nog veel voor haar te doen, wereldwijd.