vrijdag 5 augustus 2011

Begrafenis

De begrafenis van mijn vader voltrok zich op een winterse dag na de Kerst. De lucht was loodgrijs, bij het graf heerste een drukkend zwijgen. Niemand kon woorden vinden voor deze beklagenswaardige dode, misschien ook omdat men collectief de ziekte kanker vreest. Het woord wordt hier liever niet uitgesproken, als ware het een godslastering.
Ook ik zweeg, zoals mijn vader het mij geleerd had.
Als hij duidelijk zat te piekeren en mijn moeder vroeg of er wat was zei hij: "Ach, wat za'k zeggen" en verviel weer in zijn zwijgen.
Wanneer hij thuis kwam van een begrafenis maakte hij zich vrolijk over de obligate tekst van de doodgraver bij het graf: "Is er nog iemand die het woord wenscht?", uitgesproken in de oude spelling. Mijn vader was wel de laatste die het zou willen, laat staan durven.
Toen de kist was gezakt zette de stoet zich langzaam in beweging voor de terugweg naar koffie en broodjes. De mensen begonnen wat te murmelen.
Opeens zei een wat oudere, verbeten uitziende vrouw tegen mij: "Zoo, now stoa iej veuran!".
Ik zweeg toch al, maar nu verbluft.
Ze heeft gelijk, dacht ik, maar wat heb ik daaraan?
En misschien zal mijn oudere zus wel de twijfelachtige eer krijgen...
Wie was zij?, denk ik nu. Helderziende? Profetes? Een engel?
Of de vrouw van de doodgraver die zich kwam wreken op de spotlust van mijn vader?
De stoet trok verder en het begon te sneeuwen, het zwijgen was kristal geworden.

Geen opmerkingen:

Over Louis Radstaak

Mijn foto
Lochem, Gelderland, Netherlands
www.louisradstaak.nl