De Echte Wereld

Boven de Echte Wereld regent het vandaag voortdurend, tussen de hoogbouw in Amsterdam Zuidas hangt een een nevel die het ongenaakbare staal en glas wat verzacht. De woordmerken aan de geveltoppen vermelden de bekende kapitalistische spelers die verrezen rond het World Trade Center: Moret Ernst & Young, Price Waterhouse Cooper enz. Tegenover het WTC zit café Belmondo, waar de young executives even uitblazen van het geldverdienen. Mannen in nette pakken, Rolex horloges, vaak gebruind en met openstaand wit overhemd. Veel kaalgeschoren koppen, ik blijf het onguur vinden, maar ik kom dan ook niet uit de Echte Wereld. De zakenvrouwen lopen in jurken of wat meer casual in jeans. De toon waarin ze praten is gehaast, er moeten doelen gehaald worden en daarna weer andere, dit is de 'ratrace'. Uit de luidsprekers klinkt de eigenaardige metalige stem van Billie Holiday: "...but I'll love you always, I'm with you rain or shine".
Buiten regent het even iets minder, maar het weerbericht belooft een nieuwe storing die 'naadloos' aan zal sluiten bij de vorige. Ik maak een wandeling in het Beatrixpark rond de vijver met fontein en zie de herfst al in de kastanjebladeren. Op een sculptuur van penguins dat ik associeer met beeldhouwer Hildo Krop landt een sjofele kraai. Voorzichtig pak ik mijn mobieltje en maak een foto, hij voelt zich betrapt en vliegt weg over het water. Leven kraaien in de Echte Wereld, wat denken zij van ons? Op de plattegrond van het park lees ik dat hier vroeger tuinderijen waren, totdat de RAI kwam en meer bebouwing daarna en nu is het dé bouwplek van Amsterdam. Behalve het geluid van de plenzende regen hoor ik steeds vliegtuigen bulderen, onzichtbaar door de laaghangende bewolking.
In de voormalige kapel bij het St. Nicolaaslyceum is een restaurant gevestigd in de cirkelvormige ontmoetingsruimte. Het is aangenaam hier, het zou de toekomst van veel kerken kunnen zijn: eten, drinken en terloops wat bidden om iets. Op de terugweg naar het NS station blijf ik even staan bij een videowall die een kunstfilm vertoont. Ik zie nu van dichtbij wat ik al wel wist: dat het beeld gevormd word door blokjes met rood, groen en blauw, verstoord door de witte pijpestelen van regen. In de trein vang ik een gesprek op over bodypainting. De oudere man draagt een te korte broek onder een shirt met stoplappen, zijn jongere partner is een onopgemaakte vrouw met iets fanatieks in haar gezicht. De koffers die ze zeulden deden vermoeden dat de hele klerenkast was meegenomen of waren het allemaal gereedschappen voor het beschilderen van de huid? De trein jaagt door het verzopen landschap, mobieltjes gaan af en aan, de coupé doet denken aan de Ark van Noach met wielen op de vlucht voor de zondvloed. Of weg van de Echte Wereld, om te gaan schilderen als de Australische Aboriginals. Ik las dat westerlingen aan het begin van een trektocht met deze oerbewoners hun kleren en bezittingen moeten inleveren, waarop alles ritueel wordt verbrand. Ook Rolex horloges en mobieltjes.