Sinds een paar dagen ben ik wat doof aan mijn rechteroor. Het voelt alsof de gehoorgang verstopt zit of zou het de buis van Eustachius zijn? Er zit doofheid in de familie, dus ga ik maar naar de dokter en trotseer de harde bank en het wachten. De stilte wordt af en toe onderbroken door het angstaanjagend gegier van een ouderwetse naaldprinter.
Er komt een welgeschapen jong ding binnen, een artsenbezoekster met medische kussens. Ze wil naar het toilet, maar dat is er niet volgens de assistente (!?). We zijn hier allebei verwonderd over en verbijten ons lot, zij haar blaas en ik mijn oor.
Eindelijk wordt ik door Jorrit (ja, een arts kan zo heten) geroepen en onderzoekt hij mijn klacht door middel van proeven met een stemvork. De stemvork ligt begraven onder een stapel paperassen, vlak bij een te grote bloempot en twee houten 'blokfluiten' om een zwangerschap te beluisteren.
Zijn test wordt bedorven door het gekners van een kruiwagen over het grint onder het raam van de wachtkamer. Jorrit besluit dat ik even naar een specialist moet en ik ga weer naar de harde bank, terwijl hij een verwijsbrief schrijft.
De artsenbezoekster is nu in gesprek met een collega, een late vijftiger in kostuum met lichte sokken en sandaaleuze schoenen van het soort dat een handelsreiger zo beklagenswaardig maakt. Het jonge ding kwekt honderduit en hij luistert met een milde gezichtsuitdrukking, hij zit al langer in het vak.
De arts komt terug met de brief en weer buiten kijk ik even bewonderend naar een zwarte Alfa Romeo die vermoedelijk van de kussenverkoopster is.
Ik acht haar kansloos, want Jorrit heeft de laatste jaren alleen fax en computer nieuw aangeschaft, vermoedelijk onder bedreiging door gorilla's van Dell.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten