Empathie

Het is zaterdagavond, ik ben verdiept in de krant.
De telefoon gaat, het is buurmeisje Anita.
Ze spreekt een eigenaardig staccato Achterhoeks.
"Mammaliggintziekenhuus!"
Ik mompel wat termen van verontrusting en verbazing, buurvrouw schijnt een lichte beroerte gehad te hebben, haar linkerkant is wat gevoelloos en haar motoriek is verstoord.
"Ziehefgeenstuurmeerindehand!"
Ze kan haar linkerhand niet meer goed gebruiken.
"Ikdaggikmottowteffenvertellenwanttisowbuurvrouw!"
Ja, ja, natuurlijk, dat is mooi van Anita.
"Ziemotachtenveertiguurandemonitorliggen!"
Dat lijkt mij wel interessant, gezien mijn fascinatie voor stekkers en pluggen die naar beeldschermen leiden, maar voor buurvrouw heel vervelend.
"Pappageettervanoavendhen!"
Mijn komst lijkt nu overbodig, bovendien zullen haar kinderen ook wel komen.
Toch weifel ik, het is griezelig iets in je hoofd te mankeren.
"Doe haar mijn groeten en eh, (ik zoek naar het goede woord) mijn empathie."
"Zakdoenajuus!". Ze hangt op.
Ik zak weer in de stoel en denk over het voorval. Misschien had ik toch moeten gaan, maar het is eigenlijk al te laat.
Het avondlicht schijnt op mooie wolkenpartijen, de straffe wind is gaan liggen en ik voel me tekort geschoten.

Later belt het buurmeisje nog een keer.
"Mammaligflinktebaalen!"
Dat kan ik me voorstellen, zij die altijd wat aan het doen is.
"Ziezalintwoordenboekopzuukenwatempathieis!
Buurvrouw is niet ongeletterd, ze zou het woord moeten kennen, haar dochter ook, maar zij kennen geen genade met mijn taalgevoelens en dit stadhuiswoord...