Beavis en Butthead - de twee ettertjes uit de tekenfilmserie op MTV- zien op hun tv een demonstratie van grijsaards tegen onrecht. Ze graaien nog eens in de zak met nachos en grinniken: "Huh, huh, huh, huh". Even stilte en dan kijken ze elkaar aan en zeggen "Old people, yes, they're old, huh, huh!"
De zaal van het restaurant zit vol met old people, in diverse leeftijdsseizoenen.
De nazomer wordt vertegenwoordigd door een paar van eind vijftig. De vrouw is goed geconserveerd en lijkt zelfs wat jonger door trots haar borsten hoog op haar goede figuur te dragen. Zelfs haar kapsel is jong geblondeerd. De man draagt zijn donker platliggend haar in een scheiding, hij lijkt een ex-vetkuif en heeft een ongure trek op zijn gezicht, misschien heeft hij wel handjes die los zitten.
Nog later in de nazomer zit een paar dat wat chiquer aandoet, de man draagt een choker en heeft een merkwaardig profiel in zijn wat terneergeslagen hoofd. De vrouw is jonger en trekt een blij gezicht, hoewel het gesprek daar geen aanleiding toe lijkt te geven. Maar misschien is ze tevreden met haar status en is die dikke, zwarte Chrysler buiten wel van hem.
Aan een tafeltje zit een meisjesachtige dame herfstig alleen, een marteling in eten en public. Ik schat haar een eind in de zestig. Ze draagt een parelsnoer bij hardroze en crèmes, boven witte molières die ze koket bij elkaar houdt. Soms verstart haar blik minutenlang, alsof ze zich iets verschrikkelijks herinnert. Als ze opstaat zie ik dat haar derrière bezig is te verdwijnen, zoals de schrijfster Josepha Mendels eens bij zichzelf constateerde.
Dichterbij zit de winter in de vorm van twee breekbare oude dames, zilvergrijs haar, keurig gekleed en zacht pratend. De porties die ze besteld hebben zijn veel te groot voor hun ingevallen magen, ze schuifelen een beetje topzwaar van tafel.
Voor mij zijn een lange, oude man en zijn kleinere vrouw naast elkaar aan tafel gaan zitten, als in de harde houten schoolbank uit hun jeugd en een beetje als broer en zus. Ook zij gaan hun laatste seizoen in, maar slaan er zich doorheen. Vooral de vrouw kijkt kranig de wereld in vanonder haar permanent dat in de zon gekrompen lijkt, want er zit een randje blekere huid omheen. De man heeft een oog dat niet meer mee doet en een sterk gedateerde grote bril. Aandachtig eten zij hun borden leeg, waarbij de man af en toe zijn bestek laat vallen en onhandig opraapt. Als ze weggaan zie ik dat de rokband van de vrouw haar oksels nadert, ook haar skelet is gekrompen.
Op weg naar huis zie ik de hemel in brand staan, op een van de eerste dagen in de meteorologische zomer tekent zich aan de horizon de voorspelde depressie af. Morgen zal het herfst zijn, voor alle leeftijden. "Huh, huh, cool!".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten