vrijdag 5 augustus 2011

Scanner

Zekerheidshalve moet ik met mijn hoofd in de ziekenhuisscanner, hoewel het er daarbinnen niet gekker aan toegaat dan normaal.
Ik vind het een hele eer en doe mijn uiterste best doodstil te liggen in het apparaat. Er is geruststellende muziek bij te krijgen, maar ik wil alleen de brommende tonen en hamerende ritmes horen die gepaard gaan met het aftasten van de schedelinhoud.
Via een systeem met spiegels kan ik toch naar buiten kijken, de tunnel uit, wat wel prettig is voor mijn claustrofobie. Het stilliggen doe ik kennelijk erg goed, want de operator komt vaak kijken of ik nog bij bewustzijn ben.
De geluiden brengen herinneringen boven zoals aan een SF-verhaal uit mijn jeugdblad Arend over het naderen van de Aarde door een bedreigende planeet met een brob-brob-brob-geluid. Een echte 'cliffhanger' destijds, want ik hield het dan bijna niet uit tot de volgende week. Het gehamer doet me denken aan de popgroep Einstürzende Neubauten met slagwerk op aambeelden en spoorwegstaven. Ik ga me steeds meer een moderne, bionische mens voelen en vind het bijna jammer dat de sessie afgelopen is en ik weer de machine word uitgeschoven.
Aan de balie van de afdeling bestel ik een kopie van de scan die ik veertien dagen later ophaal, een spannende gebeurtenis.
Thuis kijk ik op het beeldscherm van de computer naar de binnenkant van mijn hoofd en mijn spiegelbeeld in diapositief, met enge witte oogbollen. Het doet me denken aan Mars Attacks, een film waarin akelige aliens korte metten willen maken met de mensheid. Ook aan de angstige kreet van Woody Allen in Sleeper als robots zijn hersenen uit willen nemen: "My brain, my second favorite organ!".
Buiten is het nog steeds snikheet, misschien zijn de Marsianen al onder ons en het klimaat aan het bijregelen, het is daar een stuk warmer dan hier.
Technisch schijnt er in mijn schedel niks mis te zijn, maar optisch is het er een heksenketel.

Geen opmerkingen:

Over Louis Radstaak

Mijn foto
Lochem, Gelderland, Netherlands
www.louisradstaak.nl