'Schwanstein'

Over het in oorsprong Duitse riviertje de Berkel heb ik op een maandagavond in augustus uitzicht op de dreigende wolken in het noorden.
Ik kijk omhoog en probeer de kopstem van de doofblinde vrouw uit de film "In het land van stilte en duisternis" van Werner Herzog te imiteren: "... wenn die himmlische Luft durch deine Seele weht, (als ik het goed citeer), wenn - eigen aanvulling - die Schwalben über das Wasser fliegen (het zijn spreeuwen) und die Wolken in der Ferne drohen mit mehr Wasser." De grote zwaan achter het hek kijkt mij bevreemd aan met haar rechteroog, klaar om een klap uit te delen met een van haar vleugels, ze heeft jongen.
Een waterhoentje komt voorbij, het beweegt zoals mensen doen wanneer ze op de fiets tegen de wind in trappen, nek en kop gaan heen en weer om die beentjes onder water kracht te geven. Het onweert in de verte.
De spreeuwen komen weer langs, en door hen en de donder moet ik denken aan het formatievliegen bij luchtvaartshows en het ongeluk bij Rammstein, destijds. Een klap, een rollende vuurbol en plotseling doden en zwaargewonden.
De Scandinavische wind is lauw, de Berkel staat hoog door de zware regenval, in het nabije kasteel brandt wat licht.
Altijd vraag ik mij af welke geheime boodschappen er verborgen zitten in wolkenflarden, ik kan ze niet duiden. Ze zijn ook te zien als zware 'rolwolken' op de prenten van Dürer, maar de code is niet te breken, ik tast in het duister, als een doofblinde.
Achter mij maakt de zwaan een spetterende noodlanding.
"Schwanstein", mompel ik.