In een verhaal van Isaac Bashevis Singer probeert een demon de vrome rabbi van het dorpje Tisjevitz tot ijdele, dus slechte gedachten te brengen. De rabbi is onder de de indruk van de tekens die de demon geeft, maar aarzelt tenslotte en vraagt hem: “Laat mij uw voeten eens zien!” Daarop is de demon ontmaskerd, het is de enige plaats waar zijn lichaam hem kan verraden. De rabbi verjaagt hem en hij is gedoemd ten eeuwigen dage in het onbeduidende Poolse dorp te blijven.
Op de begrafenis van de dominee trok een vrij jonge vrouw de aandacht door haar kleding en gedrag. Ze liep of stond steeds dicht bij de baar en zocht vaak oogcontact met de andere aanwezigen, alsof ze een van de belangrijkste rouwenden was. Ze werd genegeerd, vooral door de weduwe en haar familie.
Toch hield ze vol, tot op de begraafplaats waar ik haar hele gestalte kon zien.
Een malse vrouw, die trots op haar Jan Jansen pumps voortstapte.
De schoenen hadden geen hak, de zool moest haar dragen en zo leek het of ze op haar tenen liep. Ze waren van rood leer, ik wist het zeker: zij is de duivel.
Later hoorde ik dat bij de dominee brieven gevonden waren, waarin hij (niet door zijn eigen vrouw) aangesproken werd met “Mijn schaapje”.
Hij was in het geheel niet van plan geweest zijn demon te verjagen en verkoos het met haar te zijn in ‘grazige weiden’ op deze aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten